អាជីពធ្វើទឹកត្រី Phan Thiet មានប្រវត្តិទាក់ទងនឹងការតាំងទីលំនៅរបស់ជនអន្តោប្រវេសន៍វៀតណាមនៅ Binh Thuan ។ ជុំវិញអាជីពទឹកត្រី ឯកសារប្រវត្តិសាស្ត្របានផ្តល់នូវអ្វីដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ និងមិនសូវស្គាល់ច្រើនអំពីវិជ្ជាជីវៈនេះ។
1. Phu bien tap luc ដែលជាស្នាដៃប្រវត្តិសាស្ត្រ និងភូមិសាស្រ្តដែលនិពន្ធដោយ Le Quy Don អំពី Dang Trong (ពីឆ្នាំ 1558 ដល់ 1775) បាននិយាយថា នៅវួដ Dong An (ជាកម្មសិទ្ធិរបស់ខេត្ត Binh Thuan) មានក្រុម Ham Thuy ឯកទេសទឹកត្រី ដែលមានចំនួន 50 នាក់។ ក្នុងមួយឆ្នាំៗប្រជាពលរដ្ឋ៣០នាក់បង់ទឹកត្រី៣០ម៉ែត្រ ទឹកត្រី២០ឆ្នាំ ទឹកត្រី១មើម ទឹកត្រី១មើមរួចផុតពន្ធនិងថ្លៃពោត។ ឯកសារប្រវត្តិសាស្ត្រនេះបញ្ជាក់ថា ឧស្សាហកម្មទឹកត្រីនៅ Binh Thuan ត្រូវបានបង្កើតឡើងជាង 300 ឆ្នាំមុន ឈានដល់កម្រិតវិជ្ជាជីវៈ ហើយត្រូវបានរៀបចំដោយរដ្ឋាភិបាលរបស់ Nguyen Lord ទៅក្នុងអង្គការវិជ្ជាជីវៈដូចជាវួដ និងក្រុម។
នៅសតវត្សទី 19 អង្គការផលិតទឹកត្រីត្រូវបានគេហៅថាគ្រួសារមួយ Ham Ho ។ ស្តេច Minh Mang គ្រប់គ្រងរចនាសម្ព័ន្ធ និងមាត្រដ្ឋានរបស់ Ham Ho ដូចខាងក្រោម៖ “គ្រួសារទឹកត្រីខេត្ត Binh Thuan ខេត្តនឹងផ្តល់សិទ្ធិឲ្យមេគ្រួសារនោះជ្រើសរើសបន្ថែម ក្នុងមួយឆ្នាំ កូតានឹងបន្ថែមចំនួន ៥០ នាក់ ហើយស្នើសុំការងារជាក់ស្តែងភ្លាមៗ ប្រសិនបើកូតាមិនបំពេញ ច្បាប់នឹងត្រូវពិចារណា និងផ្តន្ទាទោសខេត្ត។ មេផ្ទះនឹងត្រួតពិនិត្យការប្រមូលពន្ធតាមច្បាប់»។ ដូចនេះ ហាំហូ គឺជាអង្គការរបស់មនុស្សដែលមានជំនាញក្នុងការធ្វើទឹកត្រី ហើយបុគ្គលិកក្នុងគ្រួសារគឺស្ម័គ្រចិត្ត។ ហាំហូនីមួយៗមាន ៥០នាក់ ដឹកនាំដោយមេភូមិ។ នេះគឺជាអង្គការដែលជួយរដ្ឋគ្រប់គ្រងផលិតកម្ម និងជំរុញការប្រមូលពន្ធ។
ក្រោយមកពាក្យ “ហាំហូ” ក៏ត្រូវបានគេប្រើសំដៅលើមនុស្សដែលធ្វើការក្នុងឧស្សាហកម្មទឹកត្រី ប៉ុន្តែជាគ្រួសារ អ្នកផលិតខ្នាតធំ – “ឧកញ៉ា” នៅក្នុងឧស្សាហកម្មនេះ។ ទន្ទឹមនឹងកន្លែងកែច្នៃ ពួកគេក៏មានទូកសម្រាប់ចាប់ និងដឹកជញ្ជូនទឹកត្រី មានផ្ទះ និងដីជាច្រើន ហើយល្បីខាងទ្រព្យសម្បត្តិ។
2. ទឹកត្រី Phan Thiet ជាផលិតផលដែលមិនអាចខ្វះបានសម្រាប់ប្រជាជនវៀតណាម។ ជាឧទាហរណ៍ ក្នុងអំឡុងសង្រ្គាមជាមួយ តៃសឺន (ពីឆ្នាំ ១៧៧៥ ដល់ ១៧៩០) កងទ័ពរបស់ ង្វៀន ព្រះអម្ចាស់ ត្រូវបានឯកោនៅសៃហ្គន ដូច្នេះប្រភពទឹកត្រីពីខេត្តប៊ិញធួនមិនអាចដឹកជញ្ជូនចូលបានឡើយ ដូច្នេះហើយក្នុងអំឡុងពេលទទួលទានអាហារ ពួកគេតែងតែត្អូញត្អែរអំពីកង្វះនៃទឹកជ្រលក់ប្រភេទនេះ។
ករណីមួយទៀតគឺក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទី១ ១៩១៤ - ១៩១៨ អាហាររបស់ទាហានអាណ្ណាមនៅក្នុងកងទ័ពបារាំងមិនអាចខ្វះទឹកត្រីបានទេ។ រដ្ឋាភិបាលអាណានិគមនៅឥណ្ឌូចិននៅពេលនោះបានស្នើឱ្យវិទ្យាស្ថានប៉ាស្ទ័រនៅទីក្រុងសៃហ្គនស្រាវជ្រាវនិងបង្កើតប្រភេទទឹកត្រីប្រមូលផ្តុំដើម្បីបញ្ជូនទៅកាន់អឺរ៉ុបសម្រាប់ទាហានវៀតណាមប្រើប្រាស់។ គុណភាពនៃទឹកត្រីចំរុះគឺល្អណាស់ មិនខុសពីទឹកត្រីនៅស្រុកគេទេ។
3. នៅក្រោមរាជវង្សង្វៀន ទឹកត្រីត្រូវបានបែងចែកជាពីរថ្នាក់៖ ឧត្តម និងមធ្យមល្អ ហើយត្រូវបានរដ្ឋទិញ។ តាមក្រមអធិរាជនៃដាយណាម តម្លៃទឹកត្រីត្រូវបានកំណត់នៅ ១ ក្វាន់ និង ២ តៀន (ក្នុងឆ្នាំ ១៨៣៥)។ ចំនួននេះត្រូវបានប្រើមួយផ្នែកដើម្បីផ្តល់រង្វាន់ដល់មន្ត្រី និងទាហានរបស់រាជវាំង។ រួមជាមួយ Khanh Hoa Binh Thuan បានផ្គត់ផ្គង់ទឹកត្រីជាប្រចាំដល់ Gia Dinh និង Tran Tay Thanh (ទីក្រុង Dai Nam ក្រោមការដឹកនាំរបស់ស្តេច Minh Mang បច្ចុប្បន្ននៅភាគអាគ្នេយ៍នៃប្រទេសកម្ពុជា)។ ក្នុងឆ្នាំ ១៨៣៤ តែមួយ ខេត្ត Binh Thuan បានផ្តល់សំណប៉ាហាំងដល់ទៅ ១០០០ សម្រាប់ឧត្តមសេនីយ៍ និងទីប្រឹក្សាយោធា ដើម្បីចែកជូនទាហាន។ ទឹកត្រីក៏ត្រូវបានរាប់បញ្ចូលក្នុងផលិតផលដែលបានផ្តល់ជារង្វាន់ ដើម្បីផ្គាប់ចិត្តជនជាតិភាគតិចនៅលើភ្នំ ដើម្បីឱ្យពួកគេចុះចូលដោយអស់ពីចិត្ត បង់ពន្ធ និងក្លាយជាអ្នករស់នៅតាមព្រំដែនអចិន្ត្រៃយ៍។
ពីរដងក្នុងមួយឆ្នាំ ក្នុងរដូវ Tieu Man (ថ្ងៃទី 21-22 ឧសភា) និង Dai Thu (23-24 កក្កដា) ខេត្ត Binh Thuan ទុកសំប៉ានចំនួនបី ដើម្បីដឹកជញ្ជូនទឹកត្រីត្រឡប់ទៅរាជធានីវិញ។ នៅមាត់ទន្លេ Phu Hai មន្ត្រីខេត្តបានរៀបចំពិធីលាគ្នាយ៉ាងឱឡារិកជាមួយនឹងស្គរ និងទង់។
៤.ទឹកត្រី ជាផលិតផលដែលមានក្លិនខ្លាំង ដែលជនបរទេសពិបាកទទួលយក។ ប៉ុន្តែពេលអានឯកសារចាស់ៗ យើងឃើញថា មិនមែនជនជាតិបស្ចិមប្រទេសទាំងអស់មិនចូលចិត្តទឹកត្រីទេ។ កាលពី ១៥៥ ឆ្នាំមុន បេសកជនមកពីសមាគមបេសកជនបរទេសទីក្រុងប៉ារីស បានបញ្ចេញយោបល់យ៉ាងវិជ្ជមានអំពីទឹកដម “ស្មារតីជាតិ” របស់ជនជាតិវៀតណាមដូចតទៅ៖ “បើមិនហិតក្លិនទឹកត្រី ហើយឃើញក្លិនឈ្ងុយឆ្ងាញ់ ឬធុរេន (នោះ) ប្រជាជននឹងយល់ថាឆ្ងាញ់។ អាថ៌កំបាំងធ្វើឱ្យវាឆ្ងាញ់»។
លោកអាចារ្យបន្ថែមថា “ទឹកត្រីនេះខ្លាំង ហើយសំខាន់ណាស់ ស័ក្តិសមសម្រាប់តែអ្នកដែលមានបាយជាអាហារសំខាន់… ទឹកត្រីមានតម្លៃសម្រាប់សុខភាព វាពិតជាមានតម្លៃណាស់ ព្រោះវាច្រើនតែជំរុញដល់ការឃ្លានអាហារ ពេលយើងកើតស្លេកស្លាំង ធ្វើឲ្យបាត់បង់ចំណង់អាហារ វាជាជំនួយដល់ការបន្ទោរបង់ ពេលមានបញ្ហាប្រព័ន្ធរំលាយអាហារ វាជាភ្នាក់ងារក្តៅខ្លាំង ពេលឈឺក្រពះ”។
ក្រោយមក ទឹកត្រីត្រូវបាននាំយកទៅប្រទេសបារាំង ដើម្បីចូលរួមពិព័រណ៍ Marseille (ខែមេសា 1922) ក្នុងគោលបំណងស្វែងយល់ និងស្វែងរកទីផ្សារអ្នកប្រើប្រាស់។ តាមការកត់សម្គាល់របស់ Pham Quynh៖ នៅពេលនោះ នៅពេលដែលជនជាតិលោកខាងលិចបានភ្លក់អង្ករអណ្ណាម “មនុស្សជាច្រើនសរសើរថាឆ្ងាញ់ ជាដំបូងពួកគេសរសើរទឹកត្រីរបស់យើង ដោយនិយាយថា ក្នុងចំណោមទឹកជ្រលក់ទាំងអស់ គ្មានអ្វីប្រសើរជាងទឹកត្រីទេ”។
5. នៅឆ្នាំ 1906 ក្រុមហ៊ុនទឹកត្រីដែលមានសាខាជាច្រើនត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅផាន់ធីត។ ជាមួយនឹងយីហោដំរីក្រហមដែលប្រើតាំងពីឆ្នាំ 1909 ។ Lien Thanh គឺជាក្រុមហ៊ុនតែមួយគត់នៅឥណ្ឌូចិនដែលមានឯកទេសក្នុងការផលិតទឹកត្រីក្នុងទ្រង់ទ្រាយធំ និងមានលក្ខណៈពេញលេញនៃក្រុមហ៊ុនមូលធននិយម។
មានមនុស្សតិចណាស់ដែលដឹងថាការកកើតរបស់ក្រុមហ៊ុន Lien Thanh គឺជាលទ្ធផលនៃសកម្មភាពរួមរបស់អ្នកកែទម្រង់ Binh Thuan ដោយស្មារតីរួមដៃគ្នាកសាង សេដ្ឋកិច្ច ឯករាជ្យជូនប្រទេសជាតិ។ Lien Thanh ក៏ត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយមានការគាំទ្រយ៉ាងសកម្មពីអាជ្ញាធរបារាំង (ឯកអគ្គរដ្ឋទូត Binh Thuan Garnier)។ នេះត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជា «បាតុភូតប្រលោមលោកបំផុត បើកកម្រិតសេដ្ឋកិច្ចមិនធ្លាប់មានពីមុនមកក្នុងប្រទេសវៀតណាម» (Nguyen Van Xuan)។
មុនឆ្នាំ 1945 ទឹកត្រីគឺជាឧស្សាហកម្មតែមួយគត់នៅក្នុងខេត្ត Binh Thuan ។ យោងតាមទិន្នន័យដែលបានចេញផ្សាយនៅឆ្នាំ 1931 Binh Thuan មានគ្រួសារជិត 640 ដែលមាន 1,525 វ៉ាតធំ 7,759 វ៉ាតមធ្យម និងតូច។ យោងតាមទិន្នន័យពន្ធរបស់ខេត្ត ទិន្នផលទឹកត្រីសរុបមានជាង 40.6 លានលីត្រ ស្មើនឹង 7/10 នៃទិន្នផលសរុបរបស់ឥណ្ឌូចិន។ ដូច្នេះហើយ Binh Thuan ត្រូវបានចាត់ទុកថាជាមជ្ឈមណ្ឌលផលិតទឹកត្រីដ៏សំខាន់របស់ឥណ្ឌូចិន។
ឯកសារយោងនិងការលើកឡើង:
គណៈរដ្ឋមន្ត្រីនៃរាជវង្សង្វៀន។ ក្រមអធិរាជដាយណាម (បកប្រែដោយវិទ្យាស្ថានប្រវត្តិសាស្ត្រ) ភាគ III. Hue: Thuan Hoa (2005)។
វិទ្យាស្ថានប្រវត្តិសាស្ត្រជាតិនៃរាជវង្សង្វៀន។ Dai Nam Thuc Luc ភាគ៧ (បកប្រែដោយវិទ្យាស្ថានប្រវត្តិសាស្ត្រ)។ ហាណូយ៖ ការអប់រំ (២០០៦)។
Le Quy Don ។ ស្នាដៃពេញលេញ ភាគ I – Phu bien tap luc (បកប្រែដោយវិទ្យាស្ថានប្រវត្តិសាស្ត្រ)។ ហាណូយ៖ វិទ្យាសាស្ត្រសង្គម (១៩៧៧)។
លោក Pham Quynh ។ កំណត់ហេតុទេសចរណ៍នៅប្រទេសបារាំង (V) ។ ទស្សនាវដ្ដី ណាំផុង លេខ ៦៥ (ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩២២)។
Guillerm, J. (1931) ឧស្សាហកម្មទឹកត្រីនៅឥណ្ឌូចិន (បកប្រែដោយ Cong Khanh និងបោះពុម្ពនៅលើទំព័ររបស់ Vu The Thanh)។ ទិនានុប្បវត្តិនៃវិទ្យាស្ថានប៉ាស្ទ័រនៃឥណ្ឌូចិន។
ប្រភព
Kommentar (0)