ភ្លៀងធ្លាក់លើកំពង់ផែចាស់

ផ្សារមាត់ទន្លេ

រឿងដែលជីដូនរបស់ខ្ញុំបានប្រាប់ខ្ញុំកាលពីគាត់នៅមានជីវិត ឥឡូវនេះហាក់ដូចជាជាប់គាំងនៅកន្លែងណាមួយក្នុងភាពងងឹតនៃខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំ។ ពីផ្ទះជីដូនរបស់ខ្ញុំនៅភូមិភីមអៃ ធ្នូកោងត្រូវបានទាញចេញទៅឆ្នេរ។ ស្រោបដោយខ្សាច់ នាងបានដាំម្ទេសចម្រុះពណ៌ ថ្នាំពេទ្យ ឪឡឹក និងសូម្បីតែផ្កា ដើម្បីចិញ្ចឹមកូនទាំងប្រាំពីររបស់នាង។ ឆ្នេរនេះស្ថិតនៅតាមដងទន្លេ Vu Gia ។ បន្ទាប់ពីការរំដោះ តំបន់ទាំងមូលនេះនៅតែគ្របដណ្តប់ដោយវាលខ្សាច់ពណ៌ស។

ទន្លេ Vu Gia ចែកចេញជាពីរសាខា សាខាមួយទៅ Giao Thuy សាខាមួយទៀតហូរកាត់ Ai Nghia តភ្ជាប់ជាមួយទន្លេ Yen បន្ទាប់មកហូរចូល Cam Le ទៅទន្លេ Han ( Da Nang )។ អត្ថប្រយោជន៍នៃទឹក និងដី គឺជាអ្វីដែលអ្នកស្រាវជ្រាវវប្បធម៌ជឿថាកំណត់ចរិតលក្ខណៈរហ័សរហួន និងសមត្ថភាពក្នុងការសម្របខ្លួនទៅនឹងសម័យកាលរបស់ប្រជាជននៅក្នុងតំបន់នេះ។

ដំណើររឿងរបស់លោក Tran Dinh នៅ Ha Song - កន្លែងដែលទន្លេ Con ហូរចូលទៅក្នុងសាខាចំនួនប្រាំបួនក្នុងបទចម្រៀង "តើនរណាត្រឡប់ទៅទន្លេ Con / សួរថាតើ Tu Dinh នៅទេ?" ត្រូវបានគេចាត់ទុកក្នុងសៀវភៅរឿងព្រេងនិទាន និងប្រវត្តិសាស្ត្រ ហើយច្រើនតែត្រូវបានលើកឡើងដោយមនុស្សចាស់។ វាជាឧទាហរណ៍មួយដែលប្រជាជនស្រុកបារម្ភពីជោគវាសនាប្រទេស។

មីងខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើដំណើររាប់រយដងទៅខាងលើដើម្បីយកផលិតផលទៅលក់ដុំ។ Ha Nha, Ben Dau, Phu Thuan, Ai Nghia, Phuong Dong... គ្មានទីផ្សារណាដែលនាងមិនឈប់ទិញ និងលក់បន្តនោះទេ។ ដោយធុញទ្រាន់នឹងផលិតផលកសិកម្ម នាងបានត្រលប់ទៅកំពង់ផែ Hoi Khach នៅក្បាលទឹក Vu Gia ដើម្បីជួញដូរឈើ។ បន្ទាប់ពីការរំដោះ និងក្រោយការបំបែកខេត្តនេះ កំពង់ផែជាច្រើនត្រូវបានវិនិយោគជាមួយនឹងសាឡាង និងស្ពានបន្ថែមទៀត។ សាឡាងដែលបានបោះយុថ្កាបានក្លាយជារឿងមួយសម្រាប់អ្នកដែលបានចំណាយជីវិតលើសាឡាងប្រាប់។

ចំណតសាឡាងនៅក្នុងដីវៀតណាមនេះ មិនត្រឹមតែនៅតំបន់ Dai Loc ប៉ុណ្ណោះទេ ច្រើនតែជាប់នឹងស្ថានីយផ្សារមាត់ទន្លេ។ ចម្លែកណាស់នៅស្រុកខ្ញុំមានទាំងសាឡាងផ្លូវឆ្ងាយ និងឆ្លងកាត់។ ដូច្នេះតាមដងផ្លូវទឹកដ៏វែង ដោយមិនរាប់បញ្ចូលស្ថានីយធំៗដែលមានសភាពអ៊ូអរ (ស្ថានីយដែលបន្ទាប់ពីធ្វើដំណើរម្តងៗ ពេលខ្លះច្រើនខែក្រោយមក នាងនឹងត្រឡប់មកនិយាយរឿងវាយតប់គ្នាតាមដងផ្លូវ) មានស្ថានីយរាប់មិនអស់សម្រាប់កសិករដូចលោកយាយខ្ញុំធ្វើដំណើរទៅមក។

រក្សាទម្លាប់

ភូគព្ភសាស្ត្រ Vu Gia ចិញ្ចឹមមនុស្សឱ្យរក្សាវង្សត្រកូលរាប់រយ ព្រោះភូមិ Phiem Ai ត្រូវបានលើកឡើងជាលើកដំបូងនៅក្នុងសៀវភៅ "O Chau Can Luc" ដែលនិពន្ធដោយបណ្ឌិត Duong Van An ក្នុងឆ្នាំ ១៥៥៣។ ចំពោះជំនាន់ជីដូនរបស់ខ្ញុំ ដល់ជំនាន់ខ្ញុំ វានៅឆ្ងាយពីចំណុចសំខាន់នោះរហូតដល់សតវត្សទី 20 ។ ភូមិនៅតែមាន ឈ្មោះភូមិនៅតែរក្សា។ មានតែច្រាំងទន្លេដែលបានរំកិលទៅជាមួយនឹងទឹកដែលហូរច្រោះ។

a-side-of-life-is-present..jpg — ច្រាំងទន្លេត្រូវបានបង្កើតឡើងវិញ។ រូបថត៖ LE TRONG KHANG

ដូចមាត់ច្រាំងទន្លេនៅភូមិ Nghia Nam ប៉ុន្មានទសវត្សរ៍មុន។ ពេលម្ដាយខ្ញុំរៀបការដំបូង ច្រកនេះមានចម្ងាយរាប់សិបជំហានពីផ្ទះ។

តាមទំនៀមទម្លាប់ នៅថ្ងៃទីម្ភៃប្រាំពីរ ឬទីប្រាំបី នៃបុណ្យចូលឆ្នាំថ្មី ម្តាយរបស់ខ្ញុំតែងតែធ្វើម្ហូប និងរៀបចំថាសសម្រាប់ជូនឪពុកក្មេក ដើម្បីយកទៅបាចទន្លេ។ នាងប្រាថ្នាចង់បានសន្តិភាពជាមួយនឹងជំនោរ និងការប្រមូលផលដ៏ច្រើនតាមដងទន្លេ។ ក្នុងអំឡុងពេលទុរ្ភិក្សនោះ អ្វីដែលម្តាយខ្ញុំចងចាំជាងគេគឺ មិនមែនមាន់ ឬអង្ករដំណើបនៅលើថាសថ្វាយទេ តែជាចង្កោមដែលបន្សល់ទុកនៅកំពង់ផែ។ ម្ដាយខ្ញុំថាវាគួរឲ្យអាណិត ប៉ុន្តែគាត់មិនអាចយកផ្កាមកវិញបានទេ។ មានមនុស្សជាច្រើននាំគ្នាទៅដង្ហែតាមដងទន្លេ ហើយធូបក្រអូបពេញមាត់ច្រាំងទន្លេ។

ប្រហែលដប់ឆ្នាំក្រោយមក ច្រាំងទន្លេបានបាក់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ហើយគ្រឹះនៃផ្ទះនោះឥឡូវប្រហែលជានៅកណ្តាលទន្លេ។ ភូមិទាំងមូលបានផ្លាស់ទៅដីគោក។

កាលពីសែសិបឆ្នាំមុន នោះជាកំពង់ផែសម្រាប់ដឹកទឹកទៅវាលស្រែ ស្រោចទឹកបន្លែ ដឹកទឹកផ្ទះសម្រាប់ហូបចុក និងជាកន្លែងសម្រាប់ងូតទឹក និងបោកខោអាវ។ កំពង់ផែបានដួលរលំ ហើយក្នុងពេលមានទុរ្ភិក្ស អ្នកភូមិឈប់គោរពប្រណិប័តន៍មាត់ច្រាំងទន្លេ ដោយរក្សាទំនៀមទម្លាប់គោរពបូជាដីគោក។ សំណល់នៃកំពង់ផែចាស់ឥឡូវនេះជាកំពង់ផែកាណូនៅផ្នែកដ៏ធំបំផុតនៃទំនប់ទន្លេ។ កម្រមានការសើចឬមនុស្សឡើងចុះ លើកលែងតែពេលប្រណាំងទូកនៅខែមករា។

លុះដល់ថ្ងៃទីម្ភៃបីនៃខែទី១០ អ្នកភូមិបានរៀបចំដីសម្រាប់ដាំផ្កាគ្រៃ។ នៅចុងខែធ្នូ និងដើមខែមករា ច្រាំងទន្លេជាច្រើននៅតាមបណ្តោយផ្នែកខាងក្រៅ ដែលមីងរបស់ខ្ញុំធ្វើការ វាលស្រែត្រូវបានឆេះដោយពណ៌ក្រហមនៃផ្កា chrysanthemum ។ ផ្កាមានពណ៌ស្វាយ ស ក្រហម និងផ្កាឈូកគ្រប់ពណ៌ ប៉ុន្តែវាហាក់បីដូចជាភាពត្រចះត្រចង់ តាមរឿងដែលជីដូនខ្ញុំប្រាប់ ជាធម្មតាឃើញតែនៅតាមផ្លូវចុះទៅកំពង់ចម្លងប៉ុណ្ណោះ។

កាលនោះ (និងសូម្បីតែឥឡូវនេះ) ដើមស្វាយត្រូវបានដាំដើម្បីសម្គាល់ព្រំដែនរវាងវាល។ មានដើមមៀនចំណាស់ជាច្រើនដើមដែលទប់ទល់នឹងទឹកជំនន់រាប់មិនអស់។ ដើមម្រុំត្រូវបានប្រមូលនៅគល់ដើមមៀន មុននឹងដាក់ក្នុងកន្ត្រក ហើយយកតាមកង់ ឬរទេះគោទៅផ្សារ។ វាហាក់ដូចជានាងនឹកឃើញក្លិនដ៏ខ្លាំងនៃទឹកសន្សើម ក្លិនឈ្ងុយនៃដើមជ្រៃនៅខាងក្រៅវាល ដូច្នេះហើយជារៀងរាល់ឆ្នាំ មីងរបស់ខ្ញុំតែងទុកដីពីរបីជួរដើម្បីដាំផ្កា។ ដើមផ្កាដុះនៅតាមដងទន្លេកាលនាងនៅក្មេង ឥឡូវជាគ្រែផ្កាក្នុងសួនច្បាររបស់នាង។

កន្លះសតវត្សមុន ជីដូនរបស់ខ្ញុំបានប្រមូលសណ្តែក ដំឡូងជ្វា បន្លែ និងគ្រាប់សណ្តែកដើម្បីទៅផ្សារតេត។ ពេលត្រឡប់មកវិញ នាងប្រាកដជាសន្សំប្រាក់ខ្លះដើម្បីទិញផ្កាឈូកមួយបាច់ដើម្បីដាក់លើអាសនៈឪពុកម្តាយ និងដូនតា។ ឥឡូវដល់វេនជីតាខ្ញុំហើយ។ ពេលតេតមក នាងប្រាកដជាទិញផ្កាពីរបីដប់ ឬចាំប្រាប់អ្នកជិតខាងឱ្យសន្សំមួយបាច់សិន។ "ដើម្បីបង្ហាញសម្រាប់ថ្ងៃដែលជីដូនជីតារបស់យើងស្នាក់នៅនិងដើម្បីបូជាដល់ជីដូនរបស់យើងនៅថ្ងៃទីបីនៃខែតាមច័ន្ទគតិ" - ម្តាយរបស់ខ្ញុំបាននិយាយថាដូចជាដើម្បីរំលឹកឱ្យយើងរក្សាប្រពៃណីគ្រួសារ ...

ប្រភព៖ https://baoquangnam.vn/mua-ngang-ben-cu-3148316.html