លោក លី ពន្យល់បែបកំប្លែងអំពីសិល្បៈសង្គ្រាម និងសរសេររបាយការណ៍។

ខ្ញុំបាននិយាយជាច្រើនដងក្នុងបទសម្ភាសន៍ថា កាលខ្ញុំនៅជានិស្សិត ខ្ញុំសរសេរឱ្យកាសែតមុនគេ ព្រោះខ្ញុំ "ញ៉ាំកាសែត ដេកកាសែត និងកាសែតសុបិន"; ក៏ព្រោះតែ… លុយសម្រាប់អាហារតាមផ្លូវ។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំបានរាយការណ៍ជាប្រចាំសម្រាប់កាសែតពីរគឺ Lao Dong និង Van Nghe Tre។ ដោយចេតនាឬអត់ របាយការណ៍ "អក្សរសាស្ត្រ" នៃកាសែតទាំងពីរដែលឈានដល់កម្រិតកំពូលនៅពេលនោះ ទាំងពីរមានតម្លៃពិតប្រាកដណាស់ 1 តម្លឹងមាស។ អូ! ខ្ញុំភ្ញាក់ពីដំណេកពេញមួយជីវិតរបស់ខ្ញុំក្នុងនាមជាសិស្សក្រីក្រម្នាក់ ជួលផ្ទះដែលហ៊ុំព័ទ្ធដោយស្រីពេស្យា និងអ្នកញៀនថ្នាំ (ដូចកាលនោះ) ហើយទទួលបានសួយសារអាករ មាស១តម្លឹងរាល់ពេល។ ក្រោយមកទៀត ខ្ញុំមានសំណាងឈ្នះរង្វាន់ទីមួយ រង្វាន់ទីពីរ និងសូម្បីតែរង្វាន់ទីបី និងរង្វាន់លើកទឹកចិត្តជាច្រើននៅក្នុងការប្រកួតរាយការណ៍របស់ Lao Dong ។

អាហារពេលល្ងាចចុងក្រោយ ការសរសេរភាសាបារាំង រូបថត ១

ជាមួយនឹងរង្វាន់បន្តិចបន្តួច ខ្ញុំកាន់តែមានទំនុកចិត្តបន្តិចក្នុងការ "វាយប្រហារ" ក្រុមប្រឹក្សាភិបាលរបស់ Lao Dong ។ គោលបំណងគឺចង់ឃើញអ្នកកាសែតល្បីៗដែលខ្ញុំអានក្នុងកាសែតរាល់ថ្ងៃ “ឮសំឡេងគេ តែមិនឃើញទម្រង់គេ”។ ជាការពិតណាស់ លោក Ly Sinh Su (Ha Van, Tran Duc Chinh, Tran Chinh Duc) គឺជាមនុស្សដែលខ្ញុំចង់ដឹងជាងគេ។

បើរាប់ពីឆ្នាំ 1994 វាមានរយៈពេល 3 ទសវត្សរ៍មកហើយចាប់តាំងពី "ទីធ្លាពោរពេញដោយស្លឹកឈើជ្រុះ"។ ដូច្នេះ ខ្ញុំពិតជាមិនចាំថាពេលណាដែលខ្ញុំបានជួបលោក លី ស៊ិញស៊ូ - ត្រាន់ ឌឹកឈិញដំបូងឡើយ។ ខ្ញុំចាំបានតែពេលវេលាដែលគាត់ស្រលាញ់ "ក្មេងតូច" Do Doan Hoang ខ្លាំងណាស់ នៅពេលណាដែលខ្ញុំលួចចូលក្នុងបន្ទប់ "និពន្ធនាយករង" គាត់នឹងងក់ភ្នែក ញញឹមយ៉ាងស្រស់ស្រាយ និងកំប្លែង។ វ៉ែនតារបស់គាត់ធំបន្តិច ហើយភ្នែករបស់គាត់មានរាងមូលបន្តិច គែមនៃវ៉ែនតាប្រហែលជាធ្វើពីផ្លាស្ទិចងងឹត - អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលទាក់ទងនឹងគាត់បង្ហាញពី "ការលាងពេលវេលា" - បុរាណណាស់។ នៅពេលណាដែលការសន្ទនាមានភាពរំជើបរំជួល ឬរំជួលចិត្ត ឬគិតយ៉ាងស៊ីជម្រៅ នោះគាត់នឹងយកវ៉ែនតារបស់គាត់ចេញ ហើយជូតវា។ បន្ទាប់មកគាត់នឹងមានភាពកំប្លែង ជាមួយនឹងស្នាមញញឹម "អសុរោះ និងគ្មានកំហុស" គាត់តែងតែហៅខ្ញុំថា បុរសម្នាក់នេះ ក្មេងនេះ នេះជាអ្វីដែលខ្ញុំប្រាប់អ្នក។

"ខ្ញុំសរសេរអំពីជោគវាសនារបស់កូនចៅអ្នកភូមិអ្នកតា" ចំណងជើងគឺ "រឿងនិទានអ្នកភូមិ" ដើម្បីឱ្យវាស្រដៀងនឹងរាជវង្សចូវខាងកើត (សើច) នៅឯស្រុកកំណើតរបស់ខ្ញុំគឺចាប់ពីឆ្នាំ 1953 មុនពេលរំដោះ Dien Bien នៅតែមានអ្នកយំ កូនចៅរបស់ពួកគេបានកើតនៅក្នុងភូមិនេះ ភាគច្រើននៅតែរស់នៅ។ បានចាកចេញពីប្រទេស អ្នកជំងឺឃ្លង់ គឺជាជំងឺដ៏គួរឱ្យភ័យខ្លាចបំផុតកាលពីអតីតកាល ឥឡូវនេះជំងឺឃ្លង់បានជាសះស្បើយ មានតែការរើសអើង "កូនអ្នកក្រ" នៅក្នុងខួរក្បាលរបស់មនុស្សគឺសាហាវពេក មិនទាន់បានជាសះស្បើយនៅឡើយ…"។ ខ្ញុំបានពន្យល់ដោយរំភើប។ ពូ លី ស៊ិញស៊ូ ស្តាប់ហើយញញឹម ហើយសួរលម្អិតបន្តិចទៀត។ វាហាក់ដូចជាគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍។ គ្រាន់តែជូតកញ្ចក់ថា “ត្រូវសរសេរដូចនេះ អ្នកត្រូវតែយល់៖ នៅពេលនោះ កង្កែបមានតួនាទីសំខាន់ខ្លាំង សំឡេងគងគងភូមិ ខាងលើ-ក្រោម-ខាងលិច-ខាងកើត កូនស្រីអ្នកមាន... គេគោះ ស្រែក រាយការណ៍ព័ត៌មានក្តៅៗ ដោយសំឡេងពីរោះ និងគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ជាច្រើន ។ ទម្រង់ "។ ខ្ញុំសើចយ៉ាងខ្លាំងថាត្រូវហើយពូ។ កូនស្រីគងតែងតែស្រស់ស្អាត ហើយតែងតែជាកន្លែងរបស់កុកងឺនៅក្នុងភូមិដែល "ដើរលេងខ្សែភ្លើង" ទោះបីជាមាត់នាងនៅតែជេរគងយ៉ាងនេះ ឬយ៉ាងនោះ ដូចក្នុងរឿងចែចាស់ដែលយើងតែងតែមើល។ ខ្លឹមសារនិងទម្រង់ស្អាតណាស់ពូ។

ខួបអាពាហ៍ពិពាហ៍ចុងក្រោយនៃការហោះហើរ, ភាសាបារាំង, រូបថត 2 — អ្នកសារព័ត៌មាន Luu Quang Dinh និង Do Doan Hoang រួមជាមួយលោកស្រី Mai ភរិយាអ្នកកាសែត Tran Duc Chinh បានពិភាក្សា និងផ្លាស់ប្តូរអំពីសៀវភៅ "និយាយ ឬកុំ" ដែលរំពឹងថានឹងចេញផ្សាយនៅថ្ងៃទី 18 ខែមិថុនា ឆ្នាំ 2024 ។

មួយទៀត ខ្ញុំបានទៅសរសេរអំពីភូមិកៃឆាយ ដែលជាតំបន់ដែលត្រូវឆ្លងកាត់ទន្លេទីច (នៃខេត្តហាតៃចាស់) ដើម្បីទៅដល់នោះ នៅពេលនោះ មិនទាន់មានភ្លើង ផ្លូវ សាលារៀន ស្ថានីយ៍ទេ លោក ជិន ជិន បានមានប្រសាសន៍ថា កៃឆាយ បើនៅតែបន្តបែបនេះ តើពេលណាទើបផ្លែ? ខ្ញុំបានសរសេររបាយការណ៍មួយថា "តើឆាយានឹងចេញផ្លែនៅពេលណា?"; ហើយបានដាក់ញត្តិដោយស្មោះអស់ពីចិត្តដើម្បីបំពេញចន្លោះប្រហោង ដើម្បីឲ្យយុវជននៅទីនោះក្រោកឡើង។

មួយទៀត ខ្ញុំបានដើរពេញមួយសប្តាហ៍ បន្ទាប់មកជិះម៉ូតូឌុប (ម៉ូតូតាក់ស៊ី) តាមស្រុក Quy Chau, Quy Hop, Quy Phong នៃខេត្ត Nghe An រហូតទៅដល់ Nam Nhoong, Tri Le ហើយបន្ទាប់មកទៅប្រទេសឡាវ។ ខ្ញុំបានទៅជាមួយប៉ូលីស (នៅពេលនោះខ្ញុំធ្វើការឱ្យកាសែតប៉ូលីស) ។ ម៉ូតូឌុបមានខ្សែសម្រាប់ដឹកម៉ូតូឆ្លងទឹកលិច ម៉ូតូលោតពីលើថ្ម កង់ទាំងសងខាង លិចក្នុងភក់ លូនលើមាត់ច្រាំងថ្មើរជើង អ្នកអង្គុយ លាតសន្ធឹង តឹងដូចស្វា ហែលលើដើមឈើ ហើយអ្នកបើកបរ តឹងសរសៃក ដៃទាំងសងខាង ក្លាយជាដុំពក ធំដូចពងមាន់។ ភូមិជាច្រើនក្លាយជាផ្ទះបនរបស់មេគ្រឿងញៀន ប៉ូលីសឆ្មក់ចូលរូងភ្នំធំៗ រកឃើញបាវជ័រខ្មៅ អាភៀនទាំងអស់ដឹកពីឡាវ។ នៅកណ្តាលនៃចំណុចក្តៅថ្នាំនេះ; អ្នករត់ម៉ូតូឌុបម្តងម្កាលអង្គុយនៅមុខចង្កៀងប្រេងក្នុងភូមិដាច់ស្រយាលកាត់ដុំដុំជាប់ដៃទាំងពីរដុតឆេះខ្លោចក្រៀមក្រំ។ ខ្ញុំបានរាយការណ៍ប្រធានបទជូនលោកលី។ គាត់បានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំឱ្យសរសេរ "សិល្បៈនៃសង្គ្រាមជាមួយយានយន្តកូនកាត់" ។ ជិត 20 ឆ្នាំហើយ ដែលបុរសរថយន្តកូនកាត់ទាំងនោះ និងខ្ញុំជាមិត្តនឹងគ្នា។ របាយការណ៍នោះក្រោយមកបានឈ្នះរង្វាន់ពី Lao Dong ។

បន្ទាប់មក នៅពេលដែលខ្ញុំអានអត្ថបទទ្រឹស្តីរបស់អ្នកកាសែត Tran Duc Chinh (ពេលគាត់ជានិពន្ធនាយករងកាសែត Lao Dong និងកាន់មុខតំណែងជាច្រើនក្នុងសមាគមអ្នកកាសែតវៀតណាម) ខ្ញុំយល់ថា លោក Chinh បានជិះកង់ចូលទៅក្នុងសមរភូមិដ៏កាចសាហាវ នៃខេត្ត Quang Binh និង Quang Tri ដោយបានឃើញការស្លាប់ដ៏រន្ធត់នៃសង្គ្រាម។ គាត់ក៏ជាសាស្ត្រាចារ្យផ្នែកសារព័ត៌មាន និងជាអ្នកទ្រឹស្ដីសារព័ត៌មានដ៏ឆ្នើមម្នាក់ផងដែរ។ របៀបដែលគាត់និយាយបែបកំប្លែង និងបញ្ចេញយោបល់ វិធីដែលគាត់សួរប្រធានបទរបស់ក្មេងដូចខ្ញុំនៅពេលនោះ ក៏ជាវិធីរបស់ក្រុមប្រឹក្សាភិបាលក្នុងការជជែកវែកញែកជាមួយអ្នកនិពន្ធ (អ្នកសហការ) ដើម្បីណែនាំរឿងរបស់ពួកគេ (របាយការណ៍) ដល់ចំណុចសំខាន់បំផុត។

នៅឆ្នាំ ២០០៤ ខ្ញុំបានផ្លាស់ប្តូរពីកាសែតសន្តិសុខពិភពលោកមកកាសែតការងារ ហើយត្រូវបានចាត់ឱ្យទៅផ្នែករាយការណ៍ភ្លាមៗ កែសម្រួលរាល់ពាក្យ និងធ្វើការពេលយប់ដើម្បីមើលផ្កា មើលភ័ស្តុតាងជាដើម រហូតដល់កាសែតមានក្លិនទឹកខ្មៅទើបនឹងដុតនំ។ មានកិច្ចការជាច្រើនដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់ធ្វើពីមុនមក។ ខ្ញុំត្រូវបានគេស្តីបន្ទោសដោយ "អ្នកមានឋានៈខ្ពស់" របស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនខ្លាច ឬអផ្សុកទេ។ ការធ្វើអ្វីមួយដែលខ្ញុំចូលចិត្តគឺជាការលំបាក ប៉ុន្តែក៏សប្បាយដែរ។ ខំប្រឹងទាំងយប់ ស្រាប់តែអគ្គនាយករងទទួលបន្ទុកកិច្ចការជីវិតមកដល់ គាត់និយាយទៅកាន់និពន្ធនាយកថា៖ «ឱព្រះជាម្ចាស់អើយ ចោរនេះកន្លែងគាត់នៅក្នុងព្រៃឆ្ងាយរាប់ពាន់គីឡូម៉ែត្រ តើគាត់ទ្រាំបានយ៉ាងម៉េចបើអ្នកចាក់សោខ្លានៅក្នុងទ្រុងបែបនេះ? ហើយគាត់ធ្វើមិនបាន។ បើអ្នកធ្វើបែបនេះ អ្នកនឹងបាត់បង់អ្នកនិពន្ធដ៏ឆ្នើមម្នាក់ ហើយមានអ្នកសរសេរអត្ថបទអាក្រក់នៅលើកំពូល»។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានគេចចេញពី “ការគ្រប់គ្រងរបាយការណ៍” ហើយបានដើរពីជើងទៅត្បូង ទូទាំងប្រទេស និងជុំវិញពិភពលោក។ ចំពោះករណីនេះ ខ្ញុំនឹងដឹងគុណលោកលីអស់មួយជីវិត។

វាហាក់ដូចជាអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលចូលមកក្នុងដៃលោក លី ប្រែក្លាយជាបញ្ហា។ គាត់ចាស់ហើយជាថៅកែ ដូច្នេះគាត់រក្សាជួរឈរដែលបុគ្គលិកស្រីទទួលបន្ទុកមិនហ៊ានសុំទាល់តែឃើញគាត់ដាក់។ គាត់រក្សារបៀបនិយាយតិចៗ៖ ជួរខ្ញុំគឺ "ណឹង ហៃដូ" (និយាយឬមិនត្រូវនិយាយបែបហ្នឹង)។ គេសុំវារាល់ថ្ងៃ ព្រោះមួយអត្ថបទរាល់ថ្ងៃហត់ពេក។ ខ្ញុំគិតយ៉ាងសាមញ្ញថា តើយើងអាចធ្វើអ្វីបានពេលយើងឈឺ ពេលទៅជប់លៀង ពេលស្រវឹង ឬពេលយើងងងុយគេងហើយបាត់កម្លាំងចិត្ត? មានពាក្យចចាមអារ៉ាមថា ពេលចេញទៅក្រៅប្រទេស គាត់នៅតែគណនាថានឹងក្តៅគគុក ក្នុងប៉ុន្មានថ្ងៃខាងមុខទៀត គាត់ផ្តួចផ្តើមគំនិតសរសេរ "និយាយ ឬកុំ" ជាមុនសិន នៅតែល្អ នៅតែកំប្លែង និងទាន់សម័យបំផុត ជាមួយព្រឹត្តិការណ៍បច្ចុប្បន្ន។

ខ្ញុំហៅគាត់ថាគ្រូ ឥឡូវខ្ញុំធ្វើការជាមួយកូនស្រីគាត់នៅការិយាល័យនិពន្ធ ពេលខ្លះខ្ញុំនៅតែឲ្យលុយគាត់ខ្លះ ទឹកចិត្តខ្ញុំបន្តិច ហើយប្រាប់គាត់ថា យកវាទៅផ្ទះដើម្បីឲ្យឪពុករបស់ជីញ ជាអាហារសម្រន់ មិនអីទេ! ទោះបីជាខ្ញុំមិនដែលរៀនជាមួយគាត់នៅលើវេទិកាក៏ដោយ។ គាត់គ្រាន់តែទះស្មាខ្ញុំពីរបីដងប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដែលហ៊ានជជែក និងផឹកស៊ីត្រឹមត្រូវជាមួយគាត់ទេ ដោយសារអាយុខុសគ្នា ព្រោះថៅកែក្នុងការិយាល័យវិចារណកថារវល់ជាមួយរឿងមួយពាន់។ ដូច្នេះខ្ញុំគ្រាន់តែគោរពគាត់ពីចម្ងាយ។ ប៉ុន្តែតាមពិត នៅពេលណាដែលគាត់បានកែសម្រួល និងណែនាំខ្ញុំលើរបាយការណ៍ អ្វីគ្រប់យ៉ាងបានបើកឡើងសម្រាប់អត្ថបទជាក់លាក់នោះ។ ហើយវាក៏បានដើរតួនាទីនៃ "គោលការណ៍ណែនាំ" នៅក្នុងរបាយការណ៍រាប់មិនអស់ដែលបានធ្វើតាម។ ខ្ញុំបានបោះពុម្ពសៀវភៅ ហើយគាត់បានសរសេរបុព្វកថាពីរដង អស្ចារ្យណាស់! អ្វីដែលសប្បាយចិត្តបំផុតគឺអត្ថបទដែលបានបោះពុម្ពក្នុងផ្នែករបាយការណ៍នៃកាសែតការងារនៅពេលនោះដែលមានពាក្យប៉ុន្មានឃ្លាដែលសរសេរជាការណែនាំមួយប្រអប់មុនអត្ថបទ។ លោក លី សរសេរយ៉ាងប៉ិនប្រសប់ ដូចជាអ្នកគូរគំនូរពណ៌ទឹក ដូចអ្នកចេះក្បាច់គុន ចាក់ម្ជុលវិទ្យាសាស្ត្រ អ្នកនិពន្ធរបាយការណ៍ “ចាប់បាន” ហើយអ្នកអានត្រូវបានទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង។

នៅពេលដែលលោក Huynh Dung Nhan និងខ្ញុំបោះពុម្ពសៀវភៅរួមគ្នាដែលមានចំណងជើងថា “ពីអណ្តូងរ៉ែ Mong Duong ដល់ដំបូលពិភពលោក ទីបេ” ខ្ញុំបានបោះពុម្ពរឿងធ្វើដំណើរជុំវិញពិភពលោក ដោយមើលពីលើដំបូលទីបេដ៏ឆ្ងាយ ខណៈ Nhan នៅតែជាអ្នករាយការណ៍ដ៏ល្បីរបស់វៀតណាមជាយូរមកហើយ។ កាលខ្ញុំនៅជាសិស្ស ខ្ញុំធ្លាប់ដាក់សៀវភៅរបស់ Huynh Dung Nhan នៅលើខ្នើយរបស់ខ្ញុំ។ ពេលនេះលោក លី ត្រាន ឌឹកជិញ សរសេរសេចក្តីណែនាំសម្រាប់សៀវភៅអាន ខ្ញុំឃើញថាពូរវល់ណាស់ នៅតែធ្វើតាមគ្រប់ជំហានរបស់ក្មួយប្រុស ហ្វាង។ ស្នេហាអ្នកនិពន្ធបែបនេះគឺមានតម្លៃខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំជិតស្និទ្ធនឹងឆ្កែចចកអ្នកយកព័ត៌មានវៀតណាមពីរគឺ Huynh Dung Nhan និង Do Doan Hoang; ពួកគេទាំងពីរមានកម្ពស់ដូចគ្នា (ខ្លី) ហើយអ្នកទាំងពីរមានចំណង់ចំណូលចិត្តក្នុងការធ្វើដំណើរ មានស្នេហា និងអក្សរសាស្រ្តស្នេហា (និងចូលចិត្តអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង) ស្មើគ្នា។ សំឡេងរបស់គាត់តែងតែរីករាយ ប៉ុន្តែកក់ក្តៅបំផុត។

នេះជាសម្រង់មួយថា៖ “Huynh Dung Nhan បានទៅមុនគេ ឆ្លងប្រទេសវៀតណាមពីរដង ហើយបំផ្លាញម៉ូតូ (ខ្ចី) មិនថាបត់ឆ្វេង ស្តាំ រាប់រយតំបន់។ Do Doan Hoang ក៏អស្ចារ្យដែរ ក្នុងរយៈពេល១០ឆ្នាំ គាត់បានធ្វើដំណើរពាសពេញប្រទេសវៀតណាម។ ពួកគេទាំងពីរនាក់បានធ្វើដំណើរច្រើន និងសរសេរច្រើន សៀវភៅរបស់ពួកគេត្រូវបានបោះពុម្ពក្នុងធ្នើសៀវភៅជាច្រើនឆ្នាំរបស់ខ្ញុំ សារព័ត៌មាន និងសារព័ត៌មាន។ បាននៅលើវេទិកាបង្រៀនសិស្ស អ្នកកាសែតទាំងចាស់ទាំងក្មេងអំពីការរាយការណ៍ (…) លើកនេះ ដោយអញ្ជើញពួកគេឱ្យបោះពុម្ពសៀវភៅជាមួយគ្នា វាគឺជាការប្រយុទ្ធដ៏វីរភាពនៃ “ដាវពីររួមបញ្ចូលគ្នា” “បន្ទាប់ពីអាន (សៀវភៅ) អ្នកអានជាច្រើនប្រហែលជាសោកសៅ ខ្លះខឹង។ ប៉ុន្តែលើសពីនេះទៅទៀត យើងបានពង្រឹងជំនឿរបស់យើងក្នុងជីវិត មនុស្សមិនថាអ្វីនោះទេ… ហើយអ្នកណាដឹង (បន្ទាប់ពីអាន) អ្នកកាសែតវ័យក្មេងជាច្រើននឹងចង់ទៅសរសេរភ្លាមៗ!” (បុព្វបទរបស់អ្នកកាសែត Tran Duc Chinh សម្រាប់សៀវភៅខាងលើ)។

មនុស្សនិយាយថាក្នុងជីវិតមានមនុស្សដែលយើងជួបត្រឹមតែរយៈពេលខ្លីប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែពួកគេមានឥទ្ធិពលលើយើងមួយពាន់ដងច្រើនជាងការគិត។ សម្រាប់ខ្ញុំ អ្នកកាសែត Tran Duc Chinh គឺជាគ្រូបង្រៀនដែល "គោរពពីចម្ងាយ" ប៉ុន្តែបានជះឥទ្ធិពលលើផ្លូវរបស់ខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង។ គាត់អង្គុយញញឹម និយាយបែបកំប្លែង ហៅខ្លួនឯងថា "ជូម៉ា" "ជូអែម" "ធៀនចោរ" "ថង ថង" យ៉ាងប៉ិនប្រសប់ រួចចុចចំណុចចាក់ម្ជុលវិទ្យាសាស្ត្រឱ្យអ្នកនិពន្ធវ័យក្មេង និងចាស់ៗរបស់គាត់ប្រសើរឡើងបន្តិចម្តងៗ។ រាល់ពេលដែលយើងជួបគ្នា ដោយគ្រាន់តែមួយប្រយោគ ទះស្មាមួយម៉ាត់ ខ្ញុំយល់ថា តាំងពីជួបគ្នាចុងក្រោយ រហូតដល់កិច្ចប្រជុំនេះ ហើយប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះ គាត់តែងតែអនុគ្រោះខ្ញុំ ក្មេងស្រុកស្រែម្នាក់ យកកាបូបស្ពាយទៅសួរអ្នកស្តាប់ និងបង្ហាញប្រធានបទរាយការណ៍របស់គាត់។ ខ្ញុំដឹងថា ពេលខ្លះខ្ញុំល្ងង់ពេក និងវង្វេងស្មារតី ប៉ុន្តែលោក លី នៅតែញញឹមបែបកំប្លែង មានការអធ្យាស្រ័យ និងបន្តចុចចំណុចចាក់ម្ជុលវិទ្យាសាស្ត្រ ដើម្បីបង្រៀនក្បាច់គុន។

ខ្ញុំជឿថា ជាមួយមនុស្សជាច្រើន ពូ ជិន ក៏ប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សបែបកំប្លែង និងស្រលាញ់ដូចនោះ។

អ្នកកាសែត Do Doan Hoang

ប្រភព៖ https://www.congluan.vn/cu-ly-cuoi-hom-bay-binh-phap-viet-phong-su-post299196.html