Κάθε άρθρο είναι μια «επαναστατική διακήρυξη»

(Baothanhhoa.vn) - Ο Πρόεδρος Χο Τσι Μινχ - ο ιδρυτής της επαναστατικής δημοσιογραφίας του Βιετνάμ, ήταν επίσης ένας εξαιρετικός δημοσιογράφος, με σελίδες γραφής γεμάτες αγωνιστικό πνεύμα και διαποτισμένες με ανθρωπισμό. Κάθε άρθρο, κάθε σελίδα της γραφής του τηρούσε πάντα το σύνθημα: Ο τύπος πρέπει να είναι η φωνή της δικαιοσύνης και κάθε άρθρο είναι μια «επαναστατική διακήρυξη».

Εφημερίδα Le Paria (Ο Άθλιος) - Το φερέφωνο της Ένωσης Αποικιακών Λαών, που εκδιδόταν από το 1922-1926, και ιδρύθηκε από τον Nguyen Ai Quoc και αρκετούς επαναστάτες. Ο Nguyen Ai Quoc ήταν ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας. Φωτογραφία: Έγγραφο

Ως άτομο που καταλάβαινε καλύτερα από τον καθένα τη δύναμη του Τύπου στον επαναστατικό αγώνα, από τα πρώτα κιόλας χρόνια της αναζήτησής του για έναν τρόπο να σώσει τη χώρα, ο Πρόεδρος Χο Τσι Μινχ χρησιμοποίησε την πένα του ως όπλο για να αγωνιστεί για τη δικαιοσύνη, για το δίκαιο, για τα δικαιώματα των καταπιεσμένων λαών. Έτσι, κάθε άρθρο, για αυτόν, πρέπει να είναι σαν μια «επαναστατική διακήρυξη» ικανή να προσελκύσει τις καταπιεσμένες τάξεις και την προοδευτική ανθρωπότητα στον κόσμο στον αγώνα για τη δικαιοσύνη, για τις ανθρώπινες αξίες. Στην ομιλία του στο 2ο Συνέδριο της Ένωσης Δημοσιογράφων του Βιετνάμ , επεσήμανε: «Όσον αφορά το περιεχόμενο του κειμένου που αποκαλείτε «θέμα», όλα τα άρθρα που έγραψα είχαν μόνο ένα «θέμα»: την καταπολέμηση της αποικιοκρατίας, του ιμπεριαλισμού, της φεουδαρχίας και των γαιοκτημόνων, και την προπαγάνδα της εθνικής ανεξαρτησίας και του σοσιαλισμού. Αυτή είναι η μοίρα μου με τον Τύπο».

Από την αρχή κιόλας της γραφής του, πολλά από τα άρθρα του αποκάλυψαν τη φύση του λεγόμενου «πολιτισμού» που οι Γάλλοι επέβαλαν στις αποικίες, συμπεριλαμβανομένης της Ινδοκίνας. Ταυτόχρονα, αποκάλυψε το σκοτάδι της αποικιακής κοινωνίας και τη ζωή των ιθαγενών υπό την κυριαρχία της «μητέρας πατρίδας». Για παράδειγμα, στο άρθρο για την Ινδοκίνα, επεσήμανε την αλήθεια για την λεγόμενη «ελευθερία» και «πολιτισμό» που χορηγούσε στον αποικιακό λαό η «μητέρα πατρίδα»: «Η αλήθεια είναι ότι ο Ινδοκίνας δεν έχει κανένα μέσο δράσης και μελέτης. Απαγορεύονται οι εφημερίδες, οι συναντήσεις, οι σύλλογοι και τα ταξίδια... Η κατοχή εφημερίδων ή περιοδικών με ελαφρώς προοδευτικές ιδέες ή μιας εφημερίδας της γαλλικής εργατικής τάξης είναι σοβαρό έγκλημα. Το αλκοόλ και το όπιο, μαζί με τον αντιδραστικό τύπο της άρχουσας τάξης, συμπληρώνουν το έργο της κυβέρνησης να κρατά τους ανθρώπους στην άγνοια. Η γκιλοτίνα και η φυλακή κάνουν τα υπόλοιπα».

Αποκαλύπτοντας τη σκληρή και σκοτεινή πραγματικότητα της αποικιακής κοινωνίας, ο στόχος του δεν ήταν μόνο να καταδικάσει το γαλλικό αποικιακό καθεστώς ή να προσελκύσει τη συμπάθεια του προοδευτικού γαλλικού λαού, αλλά και να επιβεβαιώσει το αγωνιστικό πνεύμα του ινδοκινέζικου λαού που φαινόταν να έχει πνιγεί: «Δηλητηριασμένοι τόσο ψυχικά όσο και σωματικά, φιμωμένοι και φυλακισμένοι, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι αυτό το κοπάδι ανθρώπων θα χρησιμοποιούνταν για πάντα ως θυσίες στον θεό του καπιταλισμού, ότι αυτό το κοπάδι ανθρώπων δεν θα ζούσε πλέον, δεν θα σκέφτονταν πλέον και θα ήταν άχρηστο στη μεταρρύθμιση της κοινωνίας. Όχι: ο ινδοκινέζικος λαός δεν είναι νεκρός, ο ινδοκινέζικος λαός είναι ακόμα ζωντανός, ζει για πάντα. Η συστηματική δηλητηρίαση των αποικιακών καπιταλιστών δεν μπορεί να παραλύσει τη ζωτικότητα, και ακόμη λιγότερο την επαναστατική σκέψη του ινδοκινέζικου λαού. Ο άνεμος από την εργατική Ρωσία, από την επαναστατική Κίνα ή από την μαχόμενη Ινδία φυσάει για να αποτοξινώσει τον ινδοκινέζικο λαό. Ο ινδοκινέζικος λαός δεν εκπαιδεύεται, είναι αλήθεια, από βιβλία και ομιλίες, αλλά ο ινδοκινέζικος λαός λαμβάνει εκπαίδευση με άλλους τρόπους. Τα βάσανα, η φτώχεια και η βάναυση καταστολή είναι οι μόνοι δάσκαλοί του».

Σε ένα άλλο άρθρο, σκιαγράφησε φαινομενικά απλές αλήθειες που ήταν καθοριστικές για τον επαναστατικό αγώνα. Δηλαδή, «Ό,τι κι αν κάνεις, όσο μεγάλο ή μικρό κι αν είναι, όσο δύσκολο ή εύκολο κι αν είναι, αν δεν προσπαθήσεις όσο καλύτερα μπορείς, σίγουρα δεν θα τα καταφέρεις. Υπάρχει μια κινέζικη παροιμία: «Ένα λιοντάρι που πιάνει ένα κουνέλι πρέπει να χρησιμοποιήσει όλη του τη δύναμη». Όσο δυνατό κι αν είναι ένα λιοντάρι, αν πιάσει ένα κουνέλι, δεν είναι δύσκολο, αλλά πρέπει να χρησιμοποιήσει όλη του τη δύναμη, πόσο μάλλον να κάνει κάτι σπουδαίο όπως η απελευθέρωση από τα δεσμά της δουλείας για τους συμπατριώτες μας, για την ανθρωπότητα, αν δεν χρησιμοποιήσει όλη του τη δύναμη, πώς μπορεί να γίνει; Πολλοί άνθρωποι αποθαρρύνονται όταν το βλέπουν δύσκολο, μη καταλαβαίνοντας ότι «το νερό ρέει και φθείρει την πέτρα» και «με επιμέλεια, το σίδερο μπορεί να γίνει βελόνα». Όσο δύσκολο κι αν είναι ένα έργο, αν είσαι αποφασισμένος να το κάνεις, σίγουρα θα μπορέσεις να το κάνεις, λίγοι άνθρωποι δεν μπορούν να το κάνουν, πολλοί άνθρωποι συνεργάζονται, τότε πρέπει να γίνει. Αν δεν μπορείς να το κάνεις σε αυτή τη ζωή, τότε η επόμενη γενιά πρέπει να ακολουθήσει και να το κάνει, τότε πρέπει να γίνει. Αν θέλεις να συνεργαστείς, αν θέλεις να είσαι επίμονος, τότε όλοι πρέπει πρώτα Κατανοήστε ξεκάθαρα γιατί πρέπει να το κάνετε, γιατί δεν μπορείτε να το κάνετε αν δεν το κάνετε, γιατί ο καθένας πρέπει να επωμιστεί έναν ρόλο, γιατί πρέπει να το κάνετε αμέσως και γιατί ένα άτομο δεν πρέπει να κάθεται και να περιμένει ένα άλλο. Μόνο τότε ο σκοπός θα είναι μια νέα συμφωνία· ο ίδιος σκοπός, η ίδια θέληση· η ίδια θέληση, το ίδιο μυαλό· το ίδιο μυαλό, και πρέπει να ξέρετε πώς να το κάνετε, τότε η δουλειά θα γίνει γρήγορα"...

Μπορεί να ειπωθεί ότι η δημοσιογραφική πένα του Χο Τσι Μινχ είναι εξαιρετικά αιχμηρή. Είναι σαν ένα λεπτό αλλά κοφτερό μαχαίρι, ικανό να κόψει βαθιά στις ίνες της πραγματικότητας, να αποκαλύψει και να ξεσκεπάσει τα κακά σπυράκια του αποικιοκρατικού καταπιεστικού καθεστώτος και τα ύστατα βάσανα της δουλείας. Από εκεί, πυροδοτεί τη φωτιά του μίσους και πυροδοτεί το αγωνιστικό πνεύμα στον άθλιο λαό. Επίσης, επειδή καταλάβαινε τη δύναμη του Τύπου, επεσήμανε: «Ο τύπος μας πρέπει να υπηρετεί τον εργαζόμενο λαό, να υπηρετεί τον σοσιαλισμό, να υπηρετεί τον αγώνα για την ενοποίηση της χώρας και για την παγκόσμια ειρήνη. Γι' αυτό όλοι οι δημοσιογράφοι (συγγραφείς, τυπογράφοι, συντάκτες, εκδότες κ.λπ.) πρέπει να έχουν μια σταθερή πολιτική στάση. Η πολιτική πρέπει να είναι επικεφαλής. Μόνο όταν η πολιτική γραμμή είναι σωστή μπορούν και άλλα πράγματα να είναι σωστά. Επομένως, όλες οι εφημερίδες μας πρέπει να έχουν μια σωστή πολιτική γραμμή. Ο τύπος μας δεν είναι για έναν μικρό αριθμό αναγνωστών, αλλά για να υπηρετεί τον λαό, να διαδίδει και να εξηγεί τις γραμμές και τις πολιτικές του Κόμματος και της Κυβέρνησης, επομένως πρέπει να έχει μαζικό χαρακτήρα και αγωνιστικό πνεύμα».

Για τον Χο Τσι Μινχ, το ύψιστο ιδανικό ενός δημοσιογράφου είναι να χρησιμοποιεί την πένα για να υπηρετεί τη δικαιοσύνη. Γι' αυτό, συμβούλευε τους δημοσιογράφους: «Η πένα σας είναι επίσης ένα αιχμηρό όπλο για την υποστήριξη της δικαιοσύνης και την εξάλειψη του κακού». Σύμφωνα με αυτόν, οι ιμπεριαλιστές εχθροί, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας και των Ηνωμένων Πολιτειών, χρησιμοποίησαν τον προπαγανδιστικό πόλεμο εκτός από τον στρατιωτικό πόλεμο: «Η προπαγάνδα του εχθρού είναι πονηρή και επίμονη, μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, «μια σταγόνα νερού που στάζει για μεγάλο χρονικό διάστημα μπορεί να φθείρει μια πέτρα». Επομένως, είναι αναπόφευκτο ορισμένοι συμπατριώτες να μπερδεύονται από την προπαγάνδα του εχθρού. Η ευθύνη κάθε στελέχους, κάθε πατριώτη, είναι να βρει κάθε ευκαιρία, να χρησιμοποιήσει κάθε μορφή, για να συντρίψει την ψευδή και μοχθηρή προπαγάνδα του εχθρού. «Πρέπει να νικήσουμε τον εχθρό από άποψη προπαγάνδας, όπως ακριβώς ο στρατός νίκησε τον εχθρό από άποψη στρατιωτικών υποθέσεων», τόνισε.

Ωστόσο, για να γίνει κανείς πρωτοπόρος στρατιώτης στο μέτωπο της προπαγάνδας, στο πολιτικό και ιδεολογικό μέτωπο, η πρώτη ιδιότητα ενός δημοσιογράφου είναι το θάρρος. Πρέπει να έχει κανείς θάρρος, ώστε η πένα να μην εξαρτάται από την εξουσία, τη φήμη και το κέρδος, ή να μην είναι επιρρεπής στην εξυπηρέτηση συμφερόντων και ακάθαρτων σκοπών. Και, για να έχει αυτή την ιδιότητα, ο συγγραφέας πρέπει να έχει μια σταθερή πολιτική στάση. «Η πολιτική πρέπει να είναι ο κυρίαρχος. Μόνο όταν η πολιτική γραμμή είναι σωστή μπορούν και άλλα πράγματα να είναι σωστά. Επομένως, όλες οι εφημερίδες μας πρέπει να έχουν μια σωστή πολιτική γραμμή», συμβούλεψε ο θείος Χο. Επιπλέον, ένας σωστός πολιτικός στόχος και μια σταθερή πολιτική στάση θα δημιουργήσουν πνευματική δύναμη για την εφημερίδα και θα φέρουν θάρρος στον συγγραφέα που καμία δύναμη δεν μπορεί να υποτάξει.

Κόι Νγκουγιέν

Πηγή: https://baothanhhoa.vn/moi-bai-bao-la-mot-nbsp-to-hich-cach-mang-252776.htm