รถบัสมาถึงจุดรับผู้โดยสาร มีผู้โดยสารใหม่สองคนขึ้นรถ ดึงดูดความสนใจและความอยากรู้อยากเห็นของฉัน พ่ออุ้มลูกชายวัยประมาณหกหรือเจ็ดขวบไว้บนหลัง เขาดูเหมือนจะแผ่พลังบวกสำหรับวันใหม่ เด็กน้อยดูวิตกกังวลเพราะรถบัสค่อนข้างแน่น ฉันรีบลุกขึ้นและเชิญพ่อและลูกชายมานั่งที่ของฉัน พ่อขอบคุณฉัน เขานั่งลงอย่างรวดเร็วและอุ้มลูกชายไว้ในอ้อมแขน เด็กชายเงยหน้าขึ้นมองฉัน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกตัญญู... ภาพของพ่อและลูกชายนั้นซาบซึ้งใจอย่างมาก ความทรงจำในวัยเด็กของฉัน ตอนนั้นฉันก็เหมือนเด็กชายในตอนนี้ที่ถูกอุ้มบนหลังพ่อ แต่เป็นการไปโรงพยาบาล
ปี 1996 ตอนที่ฉันอายุ 9 ขวบ หลังจากเป็นไข้และชัก ขาของฉันก็อ่อนแรงและเดินไม่ได้ แม่ร้องไห้ตลอดเวลา แต่พ่อ นอกจากจะคอยให้กำลังใจแม่แล้ว เขายังคอยดูแลขาของฉันทุกวัน ท่านแบกฉันเดินไปทุกทาง ตั้งแต่โรงเรียนไปจนถึงโรงพยาบาลเพื่อรับการรักษา พ่อเป็นคนพูดน้อย แต่ฉันสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นและความรักของท่านเสมอ
ฉันยังจำเรื่องราวที่พ่อเคยเล่าให้ฟังเกี่ยวกับเด็กดีที่เรียนเก่งและเป็นที่รักของแม่ทูนหัวและแม่ทูนหัวผู้จะประทานปาฏิหาริย์รักษาโรคภัยไข้เจ็บให้พวกเขาได้ เช่นเดียวกับฉัน ฉันแค่ต้องเรียนเก่ง เชื่อฟังหมอ และฝึกบำบัดกับพ่อที่บ้าน ขาของฉันก็จะเดินได้เป็นปกติ ด้วยความไร้เดียงสาและความไม่เป็นผู้ใหญ่ ฉันมักจะถามพ่อเสมอว่าเมื่อไหร่แม่ทูนหัวและแม่ทูนหัวจะมาที่บ้านเพื่อช่วยให้ฉันหายป่วย พ่อยิ้มอย่างอ่อนโยน ดวงตาเปี่ยมไปด้วยศรัทธาและความหวัง “ถ้าอยากให้แม่ทูนหัวและแม่ทูนหัวปรากฏตัว ลูกต้องอดทนกับความเจ็บปวดเพื่อรักษาโรคภัยไข้เจ็บ จงกล้าหาญนะลูก!” และทุกบ่าย พ่อก็พาฉันไปโรงพยาบาลเพื่อฝังเข็ม ไม่ว่าฝนจะตกหรือแดดออก พ่อก็อดทนพาฉันไปโรงเรียนเพื่อเรียนรู้และไปโรงพยาบาลเพื่อรับการรักษาอย่างอดทน
ฉันก้าวเดินก้าวแรก ขาทั้งสองข้างไม่ฟังคำสั่ง อ่อนแรงจนแทบทรุดลงได้ทุกเมื่อ ฉันร้องไห้โฮออกมาเพราะความสิ้นหวังและความสงสารตัวเอง จำไม่ได้ว่าน้ำตาของฉันไหลออกมากี่ครั้งแล้ว ผสมกับเลือดและรอยฟกช้ำบนขาเล็กๆ ของฉัน ฉันร้องไห้และไม่อยากร่วมมือกับการออกกำลังกายของพ่อ... ฉันสะอื้นจนเห็นน้ำตาไหลรินออกมาจากหางตาที่ลึกของพ่อ พ่อกอดฉันและปลอบโยนฉันว่า "อย่าร้องไห้อีกเลย พ่อเชื่อว่าลูกทำได้" ฉันรู้สึกถึงอ้อมกอดอันอบอุ่นของพ่อ นั่นคือความรักที่พ่อมีต่อฉันอย่างลึกซึ้ง ในตอนนั้น ฉันรักพ่อมากเหลือเกิน คำพูดที่ให้กำลังใจของพ่อ ความเพียรพยายามและความอุตสาหะในการพาฉันไปโรงพยาบาลทุกวัน รวมถึงการออกกำลังกายที่บ้าน หลังจากการรักษามานานกว่าสองปี ขาทั้งสองข้างของฉันก็ค่อยๆ กลับมามีความรู้สึกอีกครั้ง ฉันก้าวเดินเป็นครั้งแรกท่ามกลางเสียงหัวเราะอันอ่อนโยนของแม่และน้ำตาแห่งความสุขที่เอ่อคลออยู่ที่หางตาของพ่อ...
พ่อของฉันเสียชีวิตไปนานแล้ว แต่ความทรงจำ บทเรียน และการเสียสละอันยิ่งใหญ่ในชีวิตของท่านเพื่อครอบครัว เพื่อพี่สาวทั้งสามของฉันและตัวฉันเอง ล้วนเป็นความทรงจำและทรัพย์สินอันล้ำค่าที่เราเก็บไว้เพื่อตัวเราเอง เพื่อก้าวเดินอย่างมั่นใจในชีวิต และในโอกาสสำคัญๆ ของครอบครัว เช่น วันหยุด วันปีใหม่ หรือวันครบรอบการเสียชีวิต ทุกครั้งที่ฉันเล่าเรื่องคุณปู่ให้ลูกๆ ฟัง ฉันรู้สึกภาคภูมิใจเสมอ เพราะพ่อเป็นแบบอย่างของความเพียรพยายามและความอดทน พ่อคือแสงสว่างในชีวิตของฉัน ผู้ที่หล่อหลอมจิตวิญญาณของลูกๆ ให้เปี่ยมไปด้วยแรงบันดาลใจและความมุ่งมั่นอันแรงกล้าในการเอาชนะความยากลำบากและอุปสรรค
สวัสดีความรัก ซีซั่น 4 ธีม "พ่อ" เปิดตัวอย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ 27 ธันวาคม 2567 บนสื่อสิ่งพิมพ์ 4 ประเภทและโครงสร้างพื้นฐานดิจิทัลของหนังสือพิมพ์และวิทยุและโทรทัศน์ ดงนาย พร้อมสัญญาว่าจะนำคุณค่าอันวิเศษของความรักอันศักดิ์สิทธิ์และสูงส่งของพ่อมาสู่สาธารณชน
กรุณาส่งเรื่องราวอันน่าประทับใจเกี่ยวกับคุณพ่อมายังหนังสือพิมพ์วิทยุและโทรทัศน์จังหวัดด่งนาย โดยการเขียนบทความ บันทึกความรู้สึก บทกวี บทความ วิดีโอ คลิป เพลง (พร้อมบันทึกเสียง)... ทางอีเมล [email protected] ฝ่ายหนังสือพิมพ์อิเล็กทรอนิกส์และเนื้อหาดิจิทัล หนังสือพิมพ์วิทยุและโทรทัศน์จังหวัดด่งนาย เลขที่ 81 ตำบลด่งคอย อำเภอตัมเฮียป จังหวัดด่งนาย หมายเลขโทรศัพท์ 0909.132.761 เปิดรับบทความตั้งแต่วันนี้ถึง 30 สิงหาคม 2568
บทความที่มีคุณภาพจะได้รับการตีพิมพ์ พร้อมจ่ายค่าลิขสิทธิ์ และได้รับรางวัลพิเศษ 1 รางวัล และรางวัลยอดเยี่ยม 10 รางวัลเมื่อจบหัวข้อ
มาเขียนเรื่องราวของพ่อต่อในซีซั่น 4 “Hello Love” กันเถอะ เพื่อให้เรื่องราวของพ่อได้แพร่หลายและเข้าถึงหัวใจของทุกๆ คน!
ฟาม ทันห์ บิญ
ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/chao-nhe-yeu-thuong/202507/anh-sang-doi-toi-f970eeb/
การแสดงความคิดเห็น (0)