រាល់ពេលដែលខែកក្កដាមកដល់ ខ្ញុំរំជើបរំជួលដោយខគម្ពីរនៃកំណាព្យខែកក្កដា - ខគម្ពីរដែលលងបន្លាចគឺដូចជាការរំលឹកនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅ។ ខ្ញុំស្គាល់ និងស្រលាញ់ "រំពាត់នៃថ្ងៃនោះ" ដោយអ្នកនិពន្ធ ឌិញ ផាមថៃ សរសេរលើប្រធានបទ "ចងចាំទាហានដែលរងរបួស និងដួល"។ ថ្ងៃដែលខ្ញុំអៀនខ្ញុំលេង / រត់ចេញពីផ្ទះពេញមួយថ្ងៃ / រំពាត់ធ្លាក់លើរាងកាយស្គមស្គាំង / ឈឺដៃម៉ែ ធ្វើភ្នែកក្រែង / ពេលនេះអ្នកនៅឯណា / កាន់ឆ្អឹងខ្ញុំ គ្មានទ្វារផ្ទះ ដើររហូត / ទ្រុងសឺនជាបន្ទះពណ៌បៃតង / ដីខ្មៅ ដីក្រហម ដីប្រភេទណាដែលកប់អ្នក?
រូបភាព៖ NGOC DUY
កំណាព្យនេះគ្មានការយំទេ ព្រោះវាហាក់ដូចជា “ទឹកភ្នែកបានស្រក់ចុះ” ប៉ុន្តែរាល់ពេលដែលខ្ញុំអានម្ដងទៀត ទឹកភ្នែកខ្ញុំស្រក់ដោយស្ងាត់។ ប្រហែលជាអារម្មណ៍របស់ម្ដាយដែលកូនប្រុសស្លាប់ក្នុងសង្គ្រាមបានប៉ះចំកន្លែងជ្រៅក្នុងចិត្តខ្ញុំ។ ខ្ញុំឃើញរូបពូរបស់ខ្ញុំ ជីដូនរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងនោះ។
ពូរបស់ខ្ញុំបានស្លាប់នៅ Quang Tri នៅពេលគាត់មានអាយុជាងម្ភៃឆ្នាំ។ អស់ជាច្រើនទស្សវត្សមកហើយ គ្រួសាររបស់ខ្ញុំបានស្វែងរកគ្រប់ទីបញ្ចុះសពនៃទីជនបទដែលមានពន្លឺថ្ងៃ និងខ្យល់បក់ខ្លាំង ប៉ុន្តែមិនអាចស្វែងរកព័ត៌មានណាមួយបានទេ។ ជីដូនរបស់ខ្ញុំមិនអាចរង់ចាំបានទៀតទេ ហើយត្រូវចាកចេញដោយនាំនាងទៅជាមួយដោយអន្ទះសា។ អាណិតលោកយាយរបស់ខ្ញុំ ដែលសក់របស់គាត់ប្រែជាស្កូវជាច្រើនឆ្នាំ ដែលរហូតមកដល់ពេលចុងក្រោយនេះ នៅតែបារម្ភ ព្រោះកូនប្រុសគាត់នៅមិនទាន់ដឹងថាគាត់ដេកនៅឯណា។ អាណិតលោកពូដែលបានលះបង់យុវជនទាំងមូលដើម្បីជាតិ ប៉ុន្តែមិនត្រូវបានសាច់ញាតិណាមកសួរសុខទុក្ខឪពុកខ្ញុំនៅតែបន្តស្វែងរកដោយស្ងៀមស្ងាត់។
បន្ទាប់មកនៅរសៀលមួយមុនថ្ងៃទី ប្រហែលដប់ប្រាំឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានទទួលទូរស័ព្ទពីឪពុកខ្ញុំ។ សំឡេងរបស់គាត់ពោរពេញដោយទឹកភ្នែក ប៉ុន្តែលាយឡំដោយភាពរីករាយ៖ "កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ មិត្តរបស់ខ្ញុំបាននិយាយថា ពួកគេបានអានព័ត៌មាននៅក្នុងកាសែតកងទ័ពប្រជាជនថា ឈ្មោះពូរបស់អ្នកស្ថិតក្នុងចំណោមផ្នូរដែលគ្មានឈ្មោះនៅក្នុងឡូត៍ទីពីរនៅជ្រុងខាងស្តាំនៃទីបញ្ចុះសព Martyrs' District Gio Linh ។ ផ្នូរទាំងនេះហាក់ដូចជាត្រូវបានប្រមូលផ្តុំនៅទីនេះនាពេលថ្មីៗនេះ។ នៅក្នុងតំបន់នេះ មានតែផ្នូរមួយឈ្មោះ ឌិញ។ Thua) - អ្នកយកព័ត៌មានរបស់កាសែតកងទ័ពប្រជាជន គាត់បានទទួលមរណភាពនៅថ្ងៃទី ២១ ខែមករា ឆ្នាំ ១៩៦៨”។ ខ្ញុំញាក់សាច់។ ទឹកភ្នែកស្រក់ដោយស្ងៀមស្ងាត់។
បន្ទាប់មកឪពុកខ្ញុំក៏ដើរតាមគាត់នៅរសៀលភ្លៀងមួយឃ្លាថា "ខ្ញុំទៅហើយ អ្នកនៅខេត្ត Quang Tri ចាំមករកខ្ញុំដើម្បីអោយបេះដូងខ្ញុំកក់ក្តៅ!" ភ្នែករបស់ខ្ញុំពោរពេញដោយទឹកភ្នែក។ បេះដូងខ្ញុំឈឺចាប់ដោយសារការបែកគ្នា។ ចាប់ពីពេលនោះមក រៀងរាល់ខែកក្កដា ខ្ញុំនឹងដង្វាយ និងភួងផ្កាឈូកស តែម្នាក់ឯងនៅក្នុងទីបញ្ចុះសព។ ខ្ញុំអុជធូបលើជួរផ្នូរនីមួយៗ ពេលសូត្រកំណាព្យក្រៀមក្រំនីមួយៗ។
វ័យចាស់ច្រើនតែពោរពេញដោយកង្វល់ មនុស្សចាស់តែងតែពឹងផ្អែកលើការចងចាំដ៏រីករាយ និងសោកសៅនៃជីវិត ដើម្បីមើលថ្ងៃដែលកន្លងផុតទៅ។ ការចងចាំរបស់ម្តាយមានទុក្ខព្រួយ។ ហើយប្រហែលជាការធ្វើទារុណកម្មដ៏ធំបំផុតរបស់ម្តាយគឺ "រោមភ្នែកនៃរំពាត់" ។ កវីមានភាពស្រពិចស្រពិលនៅពេលប្រើពាក្យ "ធ្លាក់" ជំនួសឱ្យកិរិយាសព្ទដែលធ្លាប់ស្គាល់ផ្សេងទៀត។
“ធ្លាក់” គឺជាការបញ្ចេញមតិប្រកបដោយសុជីវធម៌ ជួយកាត់បន្ថយភាពសោកសៅមួយចំនួនសម្រាប់អ្នកអាន។ "តើអ្នកនៅឯណាឆ្ងាយ?" "ដីណាដែលអ្នកកប់?" តាមពិតគឺជាសំណួរ - សំណួរវោហាសាស្ត្រដូចជាទឹកភ្នែកនៃការចង់បាន។ អ្វីដែលមិនធម្មតានៅទីនេះគឺគ្មានសញ្ញាសួរនៅខាងចុងប្រយោគទេ។
ម្តាយសួរបេះដូង។ ពេលវេលាគ្មានទីបញ្ចប់ លំហធំទូលាយ តើម្តាយអាចរកកូនបាននៅឯណា? ខ្ញុំនឹកឃើញរូបភាពលោកយាយសក់ពណ៌ប្រាក់ អង្គុយក្បែរមាត់ទ្វារជារៀងរាល់រសៀល មើលទៅឆ្ងាយក្នុងទីធ្លាមិនច្បាស់លាស់ រង់ចាំដំណឹងកូនប្រុសដែលបានទៅជារៀងរហូត...
ជាច្រើនឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅ ពេលនេះ ភ្នែករបស់ម្ដាយខ្ញុំស្រពោន ជើងរបស់នាងខ្សោយ ការឈឺចាប់នៅតែបន្ដតាមពេលវេលា។ វាដូចជានាងសន្លប់ តែងតែមានអារម្មណ៍ថានាង "មិនត្រឹមត្រូវ" ជាមួយខ្ញុំ ប៉ុន្តែមិនមានឱកាសសម្រាប់នាងក្នុងការនិយាយពាក្យលួងលោមនោះទេ។ ទុក្ខវេទនានោះមានជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
"រំពាត់" ពីអតីតកាលនៅតែច្បាស់ក្នុងចិត្តម្តាយខ្ញុំ។ ភ្លើងនៃសង្រ្គាមបានកន្លងផុតទៅតាំងពីយូរយារណាស់មកហើយ របួសនៃសង្រ្គាមបានជាសះស្បើយអស់ជាច្រើនឆ្នាំ ប៉ុន្តែនៅក្នុងដួងចិត្តម្តាយ និងគ្រួសារដែលមនុស្សជាទីស្រលាញ់បានបាត់បង់ជារៀងរហូត នៅតែមានការឈឺចាប់នៃសង្រ្គាម។ ជាច្រើនដងខែកក្កដាបានមកដល់ ជាច្រើនដងដែលឈរនៅជួរនៃផ្នូរ ខ្ញុំបានសូត្រកំណាព្យ។ រសៀលនេះ រសៀលថ្ងៃដដែលហ្នឹង។ ដើមប៉ារ៉ាសុលនៅតែច្រែះចេញពីមួយរដូវទៅមួយរដូវនៅក្នុងព្រះអាទិត្យនិងខ្យល់។
សំឡេងអណ្តើកហៅអ្នកបន្លឺឡើងពីជើងមេឃ។ ផ្សែងធូបបក់នៅពេលថ្ងៃលិចឆ្ងាយ។ ជួរដេកនៃផ្នូរនៅតែស្ងាត់ស្ងៀមឈរនៅជាប់គ្នា ដូចជាជួរទាហាននៅថ្ងៃប្រយុទ្ធ។ ខ្ញុំបានអុជធូបដោយស្ងាត់ស្ងៀមនៅលើផ្នូរនីមួយៗក្នុងឡូត៍ទីពីរ នៅជ្រុងខាងស្តាំ ដែលមានផ្នូរតែមួយគត់ដែលមានឈ្មោះ។
Gio Linh រដូវកាលនេះពោរពេញទៅដោយភាពកក់ក្តៅនៃព្រះអាទិត្យ និងភ្លើង។ អុជធូបនៃចិត្តនៅតែពេញដោយបទនៃការដឹងគុណ។
ធៀនឡាំ
ប្រភព៖ https://baoquangtri.vn/chieu-nghia-trang-duom-nong-nang-lua-187390.htm
Kommentar (0)