رایس آرسنال را رهبری می‌کند و یک جای خالی در MU باقی می‌گذارد.

دکلان رایس مایه تاسف برای دانشگاه میشیگان است.

پیروزی ۲-۰ آرسنال مقابل اتلتیک بیلبائو در صبح زود ۱۷ سپتامبر، نمایشی آشکار از شجاعت تیمی بود که مشتاق رسیدن به قله اروپاست. مارتینلی و تروسارد شاید گل زده باشند، اما نامی که همه بعد از مسابقه باید از آن یاد می‌کردند، کسی نبود جز دکلان رایس. و در حالی که ستایش‌ها بر سر شماره ۴۱ آرسنال بود، در منچستر، شاید بسیاری از هواداران «شیاطین سرخ» فقط می‌توانستند آهی بکشند: «کاش فقط...»

عملکرد همه جانبه در سن مامس

بیلبائو جای آسانی برای پیروزی نیست. باشگاه اتلتیک، با سبک آتشین و روحیه پرشور باسکی خود، کار را برای هر تیمی دشوار می‌کند. آرسنال نیز از این قاعده مستثنی نبود: آنها در نیمه اول به بن‌بست رسیده بودند، برای فرار از پرس حریف تقلا می‌کردند و به ندرت دروازه اونای سیمون را تهدید می‌کردند.

اما در میان تمام آن فشارها، رایس مانند یک رهبر واقعی قد علم کرد. او در هر نقطه حساسی حضور داشت، توپ را پس می‌گرفت، پاس‌ها را قطع می‌کرد و سپس بلافاصله ضدحمله‌ها را آغاز می‌کرد.

۶۸ لمس توپ، ۴۷/۵۸ پاس دقیق، ۱۰ ارسال موفق در یک سوم دفاعی حریف، ۶ پاس بلند دقیق و ۳ پاس کلیدی - همه اینها یک چیز را می‌گفتند: رایس، هادی خاموشی بود که آرسنال را در طول طوفان حفظ کرد.

او نه تنها با 5 بازپس‌گیری توپ و 2 بلاک خطرناک، به طرز درخشانی دفاع کرد، بلکه رایس کسی بود که به تیمش کمک کرد تا از فشار فرار کنند و در خط میانی نفوذ کنند. او هم یک سپر، هم یک پل و هم یک موتور برای پرسینگ اتلتیک در نیمه دوم بود.

منچستریونایتد حق دارد وقتی می‌بیند رایس اینطور بازی می‌کند، ناراحت شود. در تابستان ۲۰۲۳، «شیاطین سرخ» این فرصت را داشتند که او را به اولدترافورد بیاورند. اما به جای تمرکز بر رقابت با آرسنال و وستهام، آنها با سایر قراردادها، از میسون مونت گرفته تا سفیان آمرابات، به مشکل خوردند.

رایس در پیروزی آرسنال مقابل اتلتیک بیلبائو خوب بازی کرد.

حالا که به گذشته نگاه می‌کنیم، خلأ موجود در خط میانی اولدترافورد کاملاً مشهود است. کاسمیرو در حال افت بوده، مونت مرتباً مصدوم شده و خریدهای جدید مانند متیوس کونیا و بنجامین سسکو نتوانسته‌اند خلأ سازمانی را پر کنند.

باشگاه منچستریونایتد رویای یک "رئیس خط میانی" را در سر می‌پروراند که بتواند توپ را جارو کند، پاس‌های دقیق بدهد و بازی را رهبری کند - اما همه اینها فقط روی صفحه تلویزیون و هر بار که آنها درخشش دکلان رایس را با پیراهن آرسنال می‌بینند، وجود دارد.

برنج - تفاوت بین ثبات و هرج و مرج

منچستریونایتد تحت هدایت روبن آموریم به تیمی تبدیل شده که کنترل بازی را از دست داده است. شکست 3-0 مقابل منچستر سیتی و یک سری نتایج ضعیف نشان داده است که آنها همیشه در خط میانی ضعیف‌تر هستند. شکاف بین خط دفاعی و میانی اغلب مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرد و "شیاطین سرخ" بازیکنی با شجاعت کافی برای ایستادن و خاموش کردن آتش ندارند.

از سوی دیگر، آرسنال در بیلبائو الگوی کاملاً متفاوتی را ارائه داد. آنها نیازی به تسلط بر توپ یا ایجاد موقعیت‌های زیاد نداشتند، اما با حضور رایس، باشگاه امنیت، تعادل و اعتماد به نفس داشت. او عاملی بود که به آرتتا اجازه داد مارتینلی و تروسارد را برای کشتن بازی به میدان بیاورد، زیرا یک "لنگر" در پشت برای حفظ تعادل وجود داشت.

اگر منچستر یونایتد بازیکنی مثل رایس داشت، در ورزشگاه اتحاد شکست نمی‌خورد یا مقابل حریفان رده پایین‌تر به مشکل نمی‌خورد. تفاوت بین آرسنال و منچستر یونایتد در حال حاضر گاهی اوقات می‌تواند در یک نام خلاصه شود: دکلان رایس.

زمانی ۱۰۰ میلیون پوندی که آرسنال برای رایس خرج کرد، پوچ و بی‌معنی تلقی می‌شد. اما پس از کمی بیش از یک سال، همه باید اعتراف کنند که این یک سرمایه‌گذاری عاقلانه بود. نه فقط به خاطر آمار، بلکه به دلیل نفوذ ناملموس - روشی که او اطمینان خاطر ایجاد می‌کند، روشی که هم‌تیمی‌هایش را باورمند و حریفان را محتاط می‌کند.

رایس تفاوت بزرگ بین آرسنال و منچستریونایتد است.

در همین حال، منچستر یونایتد صدها میلیون پوند برای نام‌هایی هزینه کرد که نتایج مشابهی به همراه نداشتند. وقتی رایس را با سرمایه‌گذاری‌های شکست‌خورده «شیاطین سرخ» مقایسه می‌کنیم، پشیمانی حتی بیشتر می‌شود. زیرا واضح است که منچستریونایتد کمبود پول ندارد، فقط فاقد بینش و قاطعیت در زمان مناسب است.

پیروزی در بیلبائو شاید تنها گامی کوچک در مسیر طولانی آرسنال بوده باشد. اما برای منچستر یونایتد، این یک تصویر آینه‌ای تلخ بود: آنها بهای از دست دادن رایس را می‌پردازند. در حالی که آرسنال در حال پیشرفت است و رویای لیگ قهرمانان اروپا را در سر می‌پروراند، "شیاطین سرخ" هنوز در تلاشند تا جایگاه خود را پیدا کنند.

دوران حرفه‌ای رایس هنوز طولانی است، اما عملکرد او تأیید کرده است که این نوع هافبکی است که هر تیم بزرگی آرزویش را دارد. و برای منچستر یونایتد، هر یک از عملکردهای عالی او با دردی به نام «کاش» حک شده است.

منبع: https://znews.vn/rice-dan-dat-arsenal-de-lai-khoang-trong-am-anh-mu-post1585858.html